English article = https://www.korea.net/TalkTalkKorea/English/community/community/CMN0000008395?mode=
Η ιστορία ξεκινά πριν από 70 χρόνια. Ο πατέρας μου, Αλέξανδρος Καρατζάς, πήγε εθελοντής στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα (ΕΚΣΕ) στην Κορέα ως Διοικητής Λόχου βαρέων όπλων. Αφού έλαβε μέρος σε πολλές αποστολές, τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη μάχη του υψώματος 313 γνωστή και ως "Scotch Hill".
Στις 3 Οκτωβρίου του 1951, ο πατέρας μου ξεκίνησε τις τελευταίες προετοιμασίες αναγνώρισης εδάφους σε αναμονή της επίθεσης στον Λόφο 313. Μετά από μια επιτυχημένη αναγνώριση των θέσεων του εχθρού και της περιοχής και επιστρέφοντας με τους άντρες του στο Τάγμα, δέχθηκε ξαφνικά μπαράζ πυροβολικού . Αμέσως διέταξε τους άντρες του να πέσουν κάτω και να καλυφθούν ώσπου να κοπάσει ο βομβαρδισμός. Σκέφτηκε πως έπρεπε να εμπνεύσει τους άντρες του και να τους ηρεμήσει. Έτσι, έκατσε σε μια πέτρα προσπαθόντας να δείχνει ατάραχος και αυτό ήταν το λάθος του. Ένα βλήμα πυροβολικού εξερράγη 5 μέτρα μακριά του. Η έκρηξη τον έριξε κάτω και ένιωσε οτι δεν μπορούσε να κουνηθεί αλλά και ούτε να μιλήσει. Προσπάθησε να σηκώσει το χέρι του, αλλά ούτε και αυτό δεν μπορούσε να το κουνήσει. Ο Κορεάτης βοηθός του, Κιμ, που ήταν τότε 16 ετών, έτρεξε προς το μέρος του και τον έσυρε μακριά σ’ ασφαλές μέρος. Ο Κιμ του είχε σώσει τη ζωή. Τότε, έχασε τις αισθήσεις του. Γι’ αυτόν ο πόλεμος τελείωσε και άρχισε μια άλλη μάχη. Αυτή της ανάρρωσης.
Ο λόφος κατελήφθη από το ΕΚΣΕ στις 5 Οκτωβρίου με 28 νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Ξύπνησε ξαπλωμένος σε ένα τεθωρακισμένο όχημα που τον μετέφερε στο υπαίθριο νοσοκομείο (MASH). Mετά τις πρώτες φροντίδες μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε νοσοκομείο στο Τόκιο. Εκεί έκανε 6 χειρουργικές επεμβάσεις. Οι αναφορές για τον ασθενή άλλαζαν καθημερινά από "κρίσιμη κατάσταση" σε "επιθανάτιος". Όμως, επέζησε.
Ο πατέρας μου έβαλε την φωτογραφία του κ. Κιμ σε εφημερίδες της Κορέας και μ’ άρθρα τον αναζητούσε. Γνωρίζοντας όμως μόνο το επώνυμό του, δεν μπόρεσε να τον ξαναβρεί. Προσπάθησε χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι τον θάνατό του.
Ο Κωνσταντίνος Καρατζάς δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί ο πατέρας του ήταν εθελοντής στον πόλεμο της Κορέας. θα ήταν σαν να μη γνώριζε τον πατέρα του. Ήταν ένας άνθρωπος με πολύ ισχυρή αίσθηση του σωστού και του λάθους και ένας πραγματικός αγωνιστής της ελευθερίας. Η ελευθερία της σκέψης, του λόγου, της επιλογής και η αξία του να ζεις ως ελεύθερος άνθρωπος. Αυτές οι αξίες τον οδήγησαν σε μια μακρινή χώρα για να λάβει μέρος στον πόλεμο της Κορέας. Πίστευε ότι οι αληθινές αξίες δεν εκφράζονται με λόγια αλλά λάμπουν μέσα από πράξεις.
Ο πόλεμος της Κορέας ήταν ο τρίτος πόλεμος στον οποίο συμμετείχε ο πατέρας μου. Μόλις 16 ετών, εντάχθηκε στην αντίσταση με τις ένοπλες ομάδες του ΕΔΕΣ κατά των Γερμανών στην Κατοχή. Μετά από αυτό, συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα. Το 1951 πήγε ως εθελοντής στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα στον Πόλεμο της Κορέας. Ήξερε τι σήμαινε πόλεμος λοιπόν πολύ πριν φτάσει εκεί.
Πάντα έλεγε πόσο αγαπούσαν οι Κορεάτες τους Έλληνες στρατιώτες και πώς προσπαθούσαν πάντα να βοηθήσουν με κάθε δυνατό τρόπο. Είδε πόσο σκληρά χτυπήθηκαν από τον πόλεμο, αλλά θαύμαζε τις συνεχείς προσπάθειές τους να ξεκινήσουν από την αρχή. Είχε πάντα την καλύτερη εντύπωση για τον κορεατικό λαό που πάντα έδειχνε ευγνωμοσύνη και τιμούσε κάθε ξένο στρατιώτη που πήγε να βοηθήσει την πατρίδα του.
63 χρόνια μετά, στις 8 Μαρτίου 2014, ο πατέρας μου έφυγε από αυτόν τον κόσμο για το τελευταίο του ταξίδι. Είναι αγαπημένος πατέρας, μέντορας και ήρωας. Πάντα μου έλεγε ότι έζησε στο έπακρο και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στη ζωή του. Αν είχε την ευκαιρία της επιλογής, θα τα ξαναζούσε όλα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Εύχομαι να μπορούσα να κάνω τουλάχιστον το ένα δέκατο από αυτά που έκανε ο πατέρας μου στη ζωή του. Αισθάνομαι ενοχές επειδή ο πατέρας μου ζήτησε να πάω μαζί του ένα ταξίδι στην Κορέα και δεν το έκανα ποτέ, λόγω της εργασίας και της καθημερινότητας της ζωής. Πάντα του έλεγα: «Θα έρθω μαζί σου την επόμενη φορά ...» Αυτή είναι η μεγαλύτερη λύπη μου. Ήθελα πολύ να ταξιδέψω μαζί του στην Κορέα, να περπατήσω στα βήματά του, να αναπνεύσω τον ίδιο αέρα αυτής της μακρινής χώρας, να μάθω την ιστορία της, να συναντήσω τους ανθρώπους και να δω αυτό το μέρος με τα δικά μου μάτια και να νιώσω τις εμπειρίες του πατέρα μου. Η Κορεατική Πρεσβεία στην Ελλάδα και ο Ελληνικός Σύνδεσμος Βετεράνων Πολέμου της Κορέας με τίμησαν και με κάλεσαν μαζί τους στην Κορέα για να συναντήσω τους ανθρώπους που είχε γνωρίσει ο πατέρας μου. Αυτό το ταξίδι ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Στο μνημείο του ελληνικού πολέμου, τα συναισθήματά μου ήταν πολύ έντονα. Η μνήμη των πεσόντων ηρώων και το γεγονός ότι ο πατέρας μου σχεδίασε και υλοποίησε ως αρχιτέκτων αυτό το μνημείο.
Φαντάστηκα ότι στεκόταν δίπλα μου στο μνημόσυνο και άκουσα τη φωνή του μέσα μου να ψιθυρίζει τον αρχαίο ελληνικό στίχο σκαλισμένο στο μάρμαρο του μνημείου, "Ανδρών επιφανών, πάσα γή τάφος".Αλλά αυτό το ταξίδι είχε να μου προσφέρει πολλά περισσότερα από ό,τι φανταζόμουν. Δεν θα μιλήσω για τη λαμπρότητα των επιτευγμάτων που έχουν κατορθώσει οι άνθρωποι αυτής της χώρας. Δεν θα σταθώ στην ομορφιά της χώρας και του τοπίου της. Θα μιλήσω για τον κορεατικό λαό. Ο Δίας, ο αρχαίος Έλληνας Θεός της φιλοξενίας, θα μπορούσε εύκολα να είναι ένας από τους Κορεάτικους Θεούς. Η ευγένεια και η αρχοντιά τους είναι αυθεντική και πηγάζει από την καρδιά. Ο σεβασμός είναι από τις υπέρτατες αξίες τους. Ο σεβασμός στη φύση και τον ανθρώπο παίζει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή τους. Μαζί, πάντα σε συνδυασμένες προσπάθειες, αγωνίζονται για την ανάπτυξη της χώρας τους και αισθάνονται ευτυχία για κάθε στόχο που επιτυγχάνεται. Αλλά ένα από τα σπουδαιότερα χαρίσματα τους, είναι το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Η ευγνωμοσύνη που εκφράζουν με κάθε ευκαιρία για τις θυσίες ξένων ανθρώπων που τους βοήθησαν, ήταν μια πολύ συγκινητική εμπειρία. Δεν μιλάω μόνο για τον Δήμαρχο της πόλης, ή για τους αξιωματούχους που προσπαθούσαν να διαβάσουν όλες τις επιθυμίες μας από τα χείλη μας, ή για τη θερμή υποδοχή και τις τιμές στους Βετεράνους μας σε στρατόπεδο και στο Ελληνικό Μνημείο Πολέμου. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν οι απλοί άνθρωποι, κάθε ηλικίας, που ερχόντουσαν να μας χαιρετήσουν στο δρόμο ή σε καταστήματα και εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για την βοήθεια των Βετεράνων μας να ζήσουν σε μια ελεύθερη χώρα. Μας έσφιγγαν τα χέρια, ήθελαν να ανταλλάξουν διευθύνσεις και να τραβήξουν φωτογραφίες μαζί τους. Αυτή η εμπειρία με γέμισε χαρά και κάποια πικρία. Μια πικρία σχετικά με την απώλεια μνήμης που χαρακτηρίζει τον δικό μας λαό. Έχουν ξεχάσει όλους τους ήρωές μας που πολέμησαν και πέθαναν για να ζήσουμε ελεύθεροι σήμερα. Στην Ελλάδα πολλοί ρωτούν "Γιατί πήγαμε στον πόλεμο της Κορέας;" και "Τι νόημα είχε τόση θυσία για αυτή τη μακρινή χώρα;"
Αφήνοντας στην άκρη τις πολιτικές σκοπιμότητες εκείνης της περιόδου, μπορώ να δώσω μια σαφή απάντηση. Αναφέρομαι στη ζεστή χειραψία και στα χιλιάδες «ευχαριστώ» των απλών πολιτών της Κορέας. Θέλω να κλείσω με ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κορεατική Πρεσβεία στην Ελλάδα και στην Ελληνική Ένωση Βετεράνων της Κορέας που μου πρόσφεραν αυτό το απίστευτο ταξίδι.
Θα ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά στον πρώην Πρέσβη της Δημοκρατίας της Κορέας στην Ελλάδα, τον κ. Soosuk Lim, ο οποίος έδωσε συνεντεύξεις και ανέφερε τον πατέρα μου σε άρθρα πολλές φορές. Ήταν μια από τις πιο τιμητικές και συγκινητικές στιγμές ανάμνησης της θυσίας του πατέρα μου. Οι επαναλαμβανόμενες αναφορές του ήταν ένα πραγματικό μνημόσυνο για τον πατέρα μου.
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον κ. Soosuk Lim για την αφοσίωσή του, ώστε να μην ξεχαστούν οι ήρωες του πολέμου. Η προσπάθειά του ήταν επίσης τεράστια για να ενισχύσει τη φιλία μεταξύ Ελλάδας και Νότιας Κορέας. Με την αναχώρησή του τον Ιούνιο, θα ήθελα να του ευχηθώ ακόμα περισσότερες επιτυχίες και ευτυχία και να του πω ότι έχει κάνει έναν αγαπητό φίλο στην Ελλάδα.
Κωνσταντίνος Καρατζάς
Ακολουθήστε με στα social media μου:
My English Articles: https://www.korea.net/TalkTalkKorea/English/about?action=rankerPosts&id=FelicityGR
Η σύνεντευξη και οι φωτογραφίες δόθηκαν για το Korea.net και το Korean Dramas (Greek Fans)
Interview and photos provided for Korea.net and Korean Dramas (Greek Fans)
Comments