Μια φορά και έναν καιρό στη μακρινή και χιονισμένη Ελατοχώρα, ήταν ένα μικρό Έλατο που το έλεγαν Πρασινούλη. Ζούσε πάνω στα βουνά και στέκονταν μαραζωμένο, κλαίγοντας όλη μέρα την τύχη του.
«Κρυώνω», μουρμούρισε για πεντηκοστή φορά, ενώ ο αέρας ούρλιαζε γύρω τους.
«Ουφ», αγανάκτησε το γεροντότερο έλατο. «Ησύχασε. Είσαι πολύ μικρός για να μουρμουράς».
«Μα παγώνω», διαμαρτυρήθηκε ο Πρασινούλης εκνευρισμένος. «Δεν βλέπετε πως μπαίνει αέρας στα κλαδιά μου και με παγώνει;»
«Το ίδιο είναι για όλους μας», διαμαρτυρήθηκε το διπλανό του έλατο. «Δεν είσαι ο μόνος σε αυτή την κατάσταση. Σταμάτα πια να μας ενοχλείς!»
«Εγώ είμαι μικρό και αρρωσταίνω ευκολότερα από εσάς».
Το διπλανό έλατο, τον σκούντησε ελαφρά. «Αν μουρμουράς θα μπει κρύο στο στόμα σου και θ’ αρρωστήσεις στα σίγουρα».
«Α! Το παραδέχεσαι δηλαδή;» Έβαλε ο Πρασινούλης τα κλαδιά του στη μέση και το κοίταξε. «Έχει κρύο!»
«Πρέπει ν’ αντέξουμε όμως. Τι θα κερδίσεις αν μουρμουράς όλη μέρα;»
«Να μ’ ακούσει κάποιος και να με βάλει σε ένα ζεστό σπιτάκι με λίγη φωτιά δίπλα για να ζεσταίνομαι».
«Χαχαχα», γέλασαν όλα τα έλατα μαζί. «Μην ονειροβατείς. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σε διώξουμε από αυτή την πλαγιά του βουνού και να σε στείλουμε από την άλλη, την απόκρημνη που οι αέρηδες θα σε χτυπούν αλύπητα. Τότε θα μπορείς να κλαις όλη μέρα, αφού δεν θα είναι κανείς κοντά σου να ενοχλείς».
«Εσένα πρέπει να σε λέμε Φαντασμένο και όχι Πρασινούλη», είπε ένα άλλο έλατο που στέκονταν περήφανο στην άκρη. Τα έλατα γέλασαν και πάλι.
«Γελάτε εσείς, αλλά εγώ θα καταφέρω το όνειρο μου. Είμαι σίγουρος ότι όσο φωνάζω το πρόβλημα μου κάποιος θα μ’ ακούσει και θα μου το εκπληρώσει».
«Κοιμήσου καλύτερα χαζοβιόλη», φώναξε το προηγούμενο έλατο.
«Σσςςς, πέστε να κοιμηθείτε τώρα», μάλωσε το γεροντότερο έλατο τα υπόλοιπα και αμέσως έπεσε σιγή.
Ο Πρασινούλης κοίταξε το χιόνι κάτω στον κορμό του και ξαφνικά τον έπιασε τρέμουλο από το κρύο. Μάζεψε τα κλαδιά του όσο πιο κοντά μπορούσε στον κορμό του και δάκρυσε, μη μπορώντας ν’ αντέξει άλλο το κρύο.
Γιατί ο Θεός τον έκανε ένα κρυουλιάρικο έλατο;
Τα δάκρυα του έτρεχαν ποτάμι.
Το μεγάλο λαμπερό αστέρι που κοιτούσε τον Πρασινούλη από τον ουρανό έσβησε στενοχωρημένο. Κοίταξε προς τον Θεό και εκείνος του κούνησε καταφατικά το κεφάλι δίνοντας την έγκριση του. Το αστέρι χαμογελαστό, έγινε ολόλαμπρο και ξεκίνησε το ταξίδι του για τη μικρή και ζεστή σπηλιά των μικρών αστεριών και ξύπνησε τις πυγολαμπίδες.
«Σας έχει δοθεί μια αποστολή από τον Θεό σήμερα», είπε το αστέρι και έσκυψε στο αυτί τους να δώσει την παραγγελία.
«Πες πως έγινε», είπαν ενθουσιασμένες και έτρεξαν να εκπληρώσουν την εντολή.
Η νύχτα ήταν πλέον πυκνή και τα έλατα κοιμόντουσαν, αλλά ο Πρασινούλης ακόμη έκλαιγε από το κρύο.
Οι πυγολαμπίδες έφτασαν στο σκοτεινό δάσος και κοίταξαν τα έλατα που κοιμόντουσαν. Η ματιά τους έπεσε στο μικρό έλατο που στέκονταν σκυφτό και μαζεμένο. Η μια πυγολαμπίδα, η Ελπίδα, που ήταν και η αρχηγός της ομάδας κοίταξε το αστέρι πάνω από τα κεφάλια τους. Εκείνο κατένευσε και η Ελπίδα αναστέναξε. «Κλαίει».
«Από σήμερα δεν θα κλαίει», είπε η άλλη πυγολαμπίδα, η Χαρά. «Θα του δώσουμε λόγο να είναι χαρούμενο».
Η Ελπίδα την κοίταξε χαμογελαστή. «Έχεις δίκιο αδελφούλα» και κίνησαν όλες μαζί προς το μικρό έλατο.
«Είσαι ο Πρασινούλης;» Ψιθύρισε η Φιλία όταν έφτασε κοντά του πιο γρήγορα από τις άλλες πυγολαμπίδες.
Ο Πρασινούλης όρθωσε το μικρό ανάστημα του και την κοίταξε. Κοίταξε έκπληκτος και τις άλλες πυγολαμπίδες πίσω της. «Ποιες είστε;»
«Οι πυγολαμπίδες», του είπε εκείνη. «Είμαστε αγγελιοφόροι του Θεού και του αστεριού εκεί ψηλά».
Ο Πρασινούλης σήκωσε τα μάτια του και είδε το λαμπερό αστέρι να τον κοιτά. Στράφηκε και κοίταξε τα έλατα δίπλα του, που πλέον ξύπνια παρακολουθούσαν την κουβέντα. «Είπατε ότι σας στέλνει ο Θεός και το αστέρι;»
Αυτές κατένευσαν. «Άκουσαν το παράπονο σου και θέλουν να σε βοηθήσουν».
«Πως;»
«Κορίτσια ας πιάσουμε το χέρι της διπλανής μας...» είπε η Ελπίδα και όλες έκαναν όπως είπε «και ας μεταδώσουμε τη ζεστασιά και την ομορφιά μας στο νέο μας φίλο».
Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα μια μαγική φωτεινόσκονη έπεσε πάνω στο χιόνι και μια φωτεινή λωρίδα από πυγολαμπίδες πλησίασε τον Πρασινούλη και άρχισαν να τυλίγονται γύρω του, φωτίζοντας και ζεσταίνοντας τον ταυτόχρονα.
Ο Πρασινούλης γελούσε ενθουσιασμένος νιώθοντας τις πυγολαμπίδες πάνω του και για πρώτη φορά ένιωσε κάπως ζεστός. Άραγε πως φαίνονταν; Λαχταρούσε να δει τον εαυτό του, αλλά αυτό ήταν αδύνατο.
Κοίταξε τα άλλα έλατα και ύψωσε υπεροπτικά το φρύδι του. Εκείνα δεν είπαν τίποτα, απλά κοιτούσαν.
Ξάφνου άκουσαν βήματα πάνω στο χιόνι και όλοι τους σώπασαν, περιμένοντας με κομμένη την ανάσα.
Συγγραφή: Δοβλέτογλου Ευτυχία
Photo: Δοβλέτογλου Ευτυχία
Το παραμύθι μου αφήγηθηκε ο κύριος Κωστής Τσατσαρός που έχει την ραδιοφωνική εκπομπή "ΑΘΛΗΤΗΡΙΟΣ - ΖΜΣ" στο Libero 107.4
Η συνέχεια στο ηχητικό... Δυστυχώς βιάστηκα να σταματήσω την ηχογράφηση και όταν ξεκίνησε να λέει στο τέλος του παραμυθιού το όνομα μου, το έσβησα. Ακούγεται μόνο το Ευ...
ή στο YouTube
Ακολουθήστε με στα social media μου:
My English Articles: https://www.korea.net/TalkTalkKorea/English/about?action=rankerPosts&id=FelicityGR
linktr.ee:
Comments